حالت مطالعه

تحقیق درس بررسی تحلیلی مکاتب فلسفی و کلامی در حقوق عمومی – دولت مطلقه

فارسی – تعداد صفحه :8 صفحه فایل word

سابقه پیدایش واژه دولت مطلقه در واژگان سیاسی اروپا چندان دراز نیست به یک معنا می توان گفت که کاربرد آن از اوایل قرن هجدهم برای داوری درباره گذشته متداول شد، هر چند دولت مطلقه هم در نظر و هم در عمل بویژه در فرانسه از ربع آخر قرن شانزدهم توسعه یافته بود. نظریه دولت مطلقه اصطلاحات مورد نیاز خود را از تئوری حاکمیت و بویژه از بحث ژان بُدن درباره قدرت مطلقه گرفت.

دولت و تئوری های آن: دولت ها و تئوریهای دولت را از منظرهای مختلف می توان دسته بندی کرد بطوریکه « آندرو وینسنت » نظریه پرداز و استاد دانشگاه کادریف در ویلز انگلستان، مهمترین معیارهای طبقه بندی دولت را موارد ذیل می داند.

ماهیت دولت مطلقه: یکی از اولین نظریه های دولت، نظریه دولت مطلقه می باشد که به زعم وینسنت «نخستین جمع بندی و تنظیم آگاهانه و نظری مفهوم دولت است

درباره ماهیت دولت مطلقه فرضیات و تصوراتی متداول بوده است که باید بطلان آنها را در ابتدای بحث روشن کنیم نخست اینکه نباید پنداشت که نظریه دولت مطلقه نظریه ای قدیمی و مهجور و مربوط به دوران قرون وسطی است، حال آنکه برعکس، نظریه دولت مشروطه و قانونی متعلق به «عصر نو » است. در واقع در بادی نظر عکس آن قضیه درست است. نظریه دولت مشروطه و قانونی قرابت های بسیار بیشتری با قرون وسطی دارد

ویژگی های دولت مطلقه چیست ؟

نظریه دولت مطلقه دارای پنج عنصر و مولفه اصلی بود که عبارتند از:

نظریه حاکمیت کامل و مطلق در قانونگذاری 2. نظریه مالکیت 3. نظریه حق الهی
نظریه مصلحت دولت 5 . نظریه شخصیت

اندیشه حق الهی از طریق واگذاری تدریجی کل قدرت قهر عمومی به پادشاهی که برگزیده ی خداوند به شمار می رفت، موجب تضعیف نقش سیاسی کلیسا و سلطه روحانیون می شد، از جمله استدلالات اساسی نظریه حق الهی این بود که پادشاه منصوب خداوند است.

نتیجه گیری در مورد این مقاله به شرح زیر می باشد

به نظر می رسد قدرت مطلق معادل کلماتی چون عالیترین ، عظیم ترین، کلی و نامحدود به کار برده شده است در حالی که هر یک از این اصطلاحات معانی مختلف و گاه متداخلی دارند.

– دولت مطلقه را باید از برخی مفاهیم مانند دولت استبدادی، دیکتاتوری، حکومت فردی، جباریت یا دولت توتالیتر تمیز داد، دولت مطلقه صرفاً حکومت بی قید و بند و جبارانه یا ضرورتاً سرکوبگر و ناقض اصول و حقوقی که مبنای اقتدار آن به شمار می رفت، نبوده است، چرا که پادشاهان مطلقه خود را حافظ نظم، قانون و عدالت می دانستند و بیشتر اتباع آنها نیز چنین می پنداشتند.